Zelfevaluatie

Vanmorgen begeleidde ik mijn eerste groepsmeditatie online. De sessie verliep goed en tegelijk had ik twijfels: ‘Slaat het wel aan? Zijn ze wel mee? Moet ik mijn scenario niet beter loslaten?’... Na de sessie wilde ik mezelf 'evalueren'. Niet door te analyseren en goede en slechte punten op te sommen, maar door te voelen hoe ik het lijfelijk heb ervaren. Wat zegt mijn lijf? In plaats van: wat zegt mijn hoofd?

Dit is wat kwam:

1. Ik voelde mijn linkerhelft en mijn rechterhelft, als aparte delen. Alsof mijn lichaam in twee was gesplitst. Mijn aandacht ging spontaan meer naar de linkerkant. Daar ontstond ruimte, vrijheid en lichtheid. Aan de rechterkant ontstond een zwart kader: het kader/de structuur waar ik me aan had gehouden.

2. Het kader voelde niet goed. Te hoekig, te strak. Ik stak er mijn rechterarm en rechterbeen doorheen. Het kader werd wat kleiner en ik wat vrijer. Maar het was alsof ik het kader niet erkende. Terwijl er wel kader en structuur nodig zijn.

3. Ik plaatste het kader rond mijn vrije linkerhelft. Zo kon ik helemaal mezelf zijn binnen het kader. Dat voelde toch te beperkend, benauwend. Alsof ik dan niet buiten het kader mocht.

4. Ik maakte het kader flexibel en trok het aan als een tweede huid. Dat voelde dan weer té flexibel. Ik ben zelf niet het kader en het kader valt niet samen met mezelf.

5. Het kader werd terug hoekig. Ik maakte het kleiner en stopte het ter hoogte van mijn hart en borststreek. Daar zat het goed. Ik start vanuit het kader, het kader is mijn referentiepunt in mezelf. Van daaruit kan ik heel mijn lijf gaan inzetten en mijn intuïtie verder volgen. Ik kan terugkomen naar het kadertje in mezelf als het nodig is. Daaruit haal ik de inspiratie om de sessies te begeleiden, op mijn manier.

Ik gaf mezelf een handvat om de volgende sessie te begeleiden.