Stress voor het kamp

Eén van mijn dochters kon gisterenavond de slaap niet vatten. De gedachte aan het scoutskamp van volgende week bezorgt haar stress. Ze vindt de spelletjes leuk, maar de vrije momenten tussendoor vindt ze moeilijk. Dan voelt ze zich vaak alleen. Ze heeft het gevoel dat ze er niet helemaal bij hoort.

Ik voelde hoe haar woorden binnenkwamen bij mij. Ik had medeleven kunnen tonen, kunnen sussen en zeggen dat het wel zou meevallen, kunnen minimaliseren, kunnen adviseren, haar moed kunnen inspreken, haar kunnen zeggen dat ze er wel bij hoort. In de plaats daarvan herhaalde ik wat ze zei om te checken of het helemaal klopte met wat ze voelde. Daarna vroeg ik haar of er ook een kant is die wel graag op kamp wil gaan. "Ja, ik ben wel nieuwsgierig. En dan heb ik iets te doen."

Ik vroeg haar of er een plek is in haar lichaam waar ze "alles rond het kamp' kan voelen. Ze nam tijd.

"Ik voel mijn voeten. Het is net alsof er een plas water in mijn voeten staat. Een plas water die ook krachtig is."

"Ik kan beter ademen nu. Alles is meer vrij."

Ik: "Alsof er ruimte ontstaat vanuit de plas water in je voeten? De plas die ook krachtig is?"

Zij: "Ja, het zal wel gebeuren dat ik me alleen voel en dat ik heimwee heb, maar het is oké. Ik kan niet weten wat er komt. Het is oké. Het voelt vrij."

Ik: "Alsof alles er mag en kan zijn in die ruimte? Ook je heimwee en het alleen zijn?"

Zij: "Ja, het zal er ook zijn. Het is oké. Ik kan het wel." En ze viel bijna direct in slaap.